هر سال وقتی شورای حقوق و دستمزد برای تعیین میزان دستمزد کارگران تشکیل جلسه می‌دهد و نمایندگان کارگری در حال چانه‌زنی با نمایندگان کارفرمایان و دولت برای ارتقای کمی و کیفی میزان پرداختی‌ها هستند در موارد متعددی بسیاری از کارگران باور دارند اگر در آن جلسه حضور داشتند و صاحب حق رای و دارای امکان ارائه نقطه‌نظراتشان بودند، می‌توانستند بهتر دفاع کنند و شرایط را برای افزایش میزان رفاه و سطح زندگی جامعه کارگری فراهم کنند!
طبعٱ این جلسات محل طرح دیدگاه‌های صنفی از یک سو یعنی محلی برای جدال نمايندگان کارفرمایان و نمایندگان کارگری است و از سویی دیگر شامل ضروریات اعمال ملاحظات دولت مستقر با هدف کنترل آثار و تبعات اجتماعی و اقتصادی تصمیمات این شورا است.
فرض را بر این می‌گذاریم که امروز شرایطی فراهم شده تا یکایک کارگران در جلسه پایانی شورای حقوق و دستمزد حاضر شوند و اتفاقا حق رای هم دارند و می‌توانند دیدگاه‌های خود را بدون کم‌ترین محدودیت ارائه کنند؛ آیا این امر رضایت‌بخش‌تر نیست که به جای ۳ نفر نماینده کارگری، بیش از ۱۰ میلیون نفر صاحب حق رای باشند و نظرات خود را در مصوبات اعمال کنند؟
حال با عبور از این فرضیه انتزاعی، یک امکان واقعی را با هم در نظر می‌گیریم که جامعه کارگری می‌تواند نه تنها برای حقوق و دستمزد خود بلکه برای همه شئون زندگی و امور رفاهی یک جا و حداقل تا ۴ سال آینده تصمیمی جدی بگیرد.
فارغ از هرگونه نگاه کلیشه‌ای در اهمیت حضور اقشار مختلف در انتخابات، جامعه کارگری امروز اگر به جای تماشاگر، بازیگر اصلی انتخابات پیش‌رو باشد حداقل تا چهار سال آینده می‌تواند از منتخب خود انتظار داشته باشد تا تولید را رونق ببخشد، تورم را به شکل اصولی مدیریت کند، برای مسکن او برنامه‌ریزی و اقدام کند، امکانات آموزشی مناسب برای فرزندان او فراهم آورد، سطح رفاه او را ارتقا دهد، افراد لایق را بر مسندها بگمارد، در خصوص حقوق و دستمزد او تصمیمات بهتری بگیرد و ده‌ها و شاید صدها انتطارات معقول دیگر را به جا آورد.
یقينٱ کنشگری و حضور فعال جامعه کارگری، جامعه اصناف، جامعه صنعتگران و همه اقشار در عرصه انتخابات ضرورتی است که نه تنها منافع خود آن‌ها را تامین می‌کند بلکه در همه ابعاد زندگی قریب به ۸۷ میلیون ایرانی اثرگذار خواهد بود.